…Tej samej zimy, o której napisałem tydzień temu, tuż przed końcem ferii, wyprosiliśmy u gospodarza ze Stodolnej, pana Dubickiego, kulig. Dziewczęta zasiadły w pięknych, wygodnie wymoszczonych saniach, my zaś w długim saneczkowym pociągu. Dla mnie przytrafiło się najlepsze miejsce, bo w „ostatnim wagoniku”, gdzie najwspanialej trzęsło i rzucało na boki jak na spływie górską rzeką. To była jazda! Niech się schowają ze wstydu wszystkie wesołomiasteczkowe atrakcje. Na rozgrzewkę popędziliśmy do szosy na Płoty. Przy nawrocie mało kto nie wypadł z saneczek. Ja dzielnie na nich wytrwałem, choć teraz mój pseudokożuszek składał się głównie ze śniegu. Wyglądałem tak jak wszyscy pozostali – jak dziecię yeti. Później pomknęliśmy „w stronę słowiczą”, czyli na Słowikowo. Początkowo drogą, wówczas wyłożoną kocimi łbami, skrytym pod ubitym na cement śniegiem, po czym skręciliśmy w dzikie bezdroża polnych ścieżek. Akurat znów zaczęło gęsto sypać, przeto pławiliśmy się w prawdziwie śnieżnej sannie. Oblepieni od stóp do głów białym puchem, niby czupurne pingwiny, ciągnięci przez dwa silne śnieżnobiałe koniki – przyjacielską Basieńkę i narwanego Kubę – przemierzaliśmy Ocean Śniegowy, dzielnie walcząc z groźnymi bałwanami wysokich fal. Bogdan, syn gospodarza, znany w całej szkole jako wynalazca i piekielnie zdolny majsterklepka (nawet z wyglądu nieco przypominał Pomysłowego Dobromira) zaopatrzył swój saneczkowy wagonik w wygodną szufladkę, z której co chwila wyciągał jakieś smakowite energetyczne kęski. A że był to dobry chłopak, to bez pytania poczęstował mnie pętkiem wonnej kiełbasy domowej roboty. Ledwiem go nadgryzł, a już-żem ponad śniegi wzleciał – w jakieś puszcze żywiczne, gdzie na ognisku ze smolnych szczap prażyła się tusza dzika, a sumiasty Wolski dął w róg zakrzywiony jak ta domowa kiełbasa, ogłaszając początek myśliwskiej uczty. Narwany Kuba szarpnął, omijając kolejną zaspę. A ja, z tego rozmarzenia, nawet nie zauważyłem kiedym wypadł z sanek. Dźwięk rogu przemienił się w brzęczenie oddalających się dzwonków zaprzęgu… A sypało już tak gęsto jakby akurat nad Słowikowem rozdarł się wór nieba. Wokół mnie opadły grube białe kurtyny. I zatonąłem w śnieżnym tumanie… Brodziłem w śniegu po kolana, czasem po pachy, a nawet i po samą czapę-uszatkę. Brodziłem na oślep, bojąc się że do zmroku nie dojdę do ludzkich osiedli, że przyjdzie mi nocować w jakiej naprędce wykopanej jamie. Nagle usłyszałem charakterystyczny gwizd. Nastawiłem ucha. Wkrótce doszedł do mnie głuchy pomruk maszyny i metaliczne kolebanie się kół po torze. I tuż przede mną wynurzył się z widmowej mgły ciężko posapujący „Michałek”. Już wiedziałem, że jestem uratowany. Dotarłem do nasypu, który doprowadził mnie do przejazdu. Stąd bez większego trudu mogłem doczłapać się do domu. Z radości utoczyłem dużą śnieżną kulę, którą pchałem przed sobą, idąc drogą w stronę miasteczka. A że z nieba wciąż obficie sypało, to sfera rosła i rosła… Gdzieś na wysokości linii energetycznej napotkałem kolegów, którzy wyruszyli na poszukiwania zguby (jako że zamykałem kulig, moją nieobecność rozbawione towarzystwo zauważyło dopiero u bram miasta). Teraz już społem toczyliśmy wciąż powiększającą się śnieżną kulę. Zamierzaliśmy dojść z nią aż pod sam ratusz, ale zrobiła się zbyt ciężka. Zostawiliśmy ją na wysokości dzisiejszego ronda, pomiędzy remizą a „krewetkami”, gdzie stała jeszcze z dobry tydzień po nadejściu wiosennych roztopów.
I na tym mógłbym zakończyć tę zimową opowieść, lecz… Kilkanaście lat później spotkałem znanego historyka sztuki, profesora Akademii Sztuk Pięknych, który dowiedziawszy się, że mieszkałem w Resku, rzekł: „Resko, Resko… Pamiętam – przejeżdżałem tam pewnej srogiej zimy. Kościół ze strzelistą wieżą, a przy wjeździe do miasta dziwna monumentalna kula, nieprawdaż?”.
I na tym mógłbym już naprawdę zakończyć tę zimową opowieść, lecz… Kilkanaście lat później spotkałem młodego plastyka, studenta Akademii Sztuk Pięknych, rzeźbiarza. Targał nim wtenczas twórczy dylemat. Musiał wykonać pracę dyplomową na zakończenie studiów. Tyle tylko, że on miłował się w sztuce klasycystycznej i realistycznej – i tak tworzył – podczas gdy jego profesorowie preferowali formy abstrakcyjne. Kiedym mu opowiedział powyższą historię, wpadł na pomysł odtworzenia w białym marmurze, lub czymś podobnym, tamtej kuli. I odniósł wielki sukces. Skończył studia z wyróżnieniem. Na wystawie prac dyplomowych sławne nazwiska gratulowały mu pięknej idei. „Jaka piękna, czysto abstrakcyjna forma!” – zachwycano się, traktując mimo uszu jego sprostowanie: „To nie jest żadna abstrakcja, panie i panowie! Ta rzeźba przedstawia po prostu zwykłą śnieżną kulę!”.
